Zależy.

Czasami ci na kimś zależy. Cholernie zależy. Zależy tak, że sam nie wiesz, co by było bez tej osoby. Ale jednocześnie masz dość. Cholernie dość. Tylko nie wiesz, czego. Czy tej osoby. Czy samego siebie. Tego, co jest między wami. Tego, co powinno być. Tego, co ukrywasz. Tego, co ukrywa ta osoba. Tego, co sobie okazujecie. Zwyczajnie nie wiesz. I przez to się boisz. Ale i tak nadal nie wiesz, czego. Kiedyś było inaczej. Wy byliście inni. A może ty się nie zmieniłeś. Może żadna w tym twoja wina. Ale ci zależy. Więc nie będziesz umywać rąk. Będziesz walczyć. Ile tylko będzie trzeba. Bo na tym to polega. A wystarczy jedna rozmowa. Kilka słów. Może prostych. Może nie. Może pomogą łzy. Może lepiej zachować powagę. A może rozluźnić atmosferę spontanicznym żartem. Nie ważne. Ważne, żeby było dobrze. I te kilka słów. Od nich tak wiele zależy. Ale jest jeszcze krok wcześniej. Krok, który trzeba wykonać. Trzeba, by doszło do rozmowy. I tu wchodzi nam odwaga. Odwaga i honor. Upór. I to jedno pytanie: co powiedzieć? A nawet drugie: jak zacząć? Coś się zmieniło. Nie chciałeś żeby tak było. To nie jest już ta osoba, co kiedyś. Tamtej ci brakuje. Ale tak trudno jest to wyrazić. Wróć! Byłeś inny. Taki, jakiego chciałam. Spontaniczny. Zboczony. Otwarty. Towarzyski. Nie przejmowałeś się głupotami. Nie brałeś wszystkiego na poważnie. Potrafiłeś we wszystkim dostrzec zabawę. Co się zmieniło? I co? Masz odwagę? Porozmawiasz? Zapytasz? Powiesz, co myślisz. Co czujesz. Jak to sobie wyobrażałeś? Otworzysz własne serce? Rozpłaczesz się? Wiem, że rzadko to robisz. Wiem. Każdy wie. Ale czasami nie możesz się powstrzymać. Nie wiesz, dlaczego, ale tak się dzieje. Płaczesz i myślisz, że to dziwne. To tylko łzy. Płyną sobie po tych zaczerwienionych policzkach. Ale, czy zdajesz sobie sprawę, że za tymi łzami idzie szereg emocji? Emocji nie do opanowania. Emocji, które stanowią tu fundament wszystkiego. Pamiętaj. Wszystko będzie dobrze. Musi być. Ale to zależy od ciebie. Głównie od ciebie.